ชุมชนผู้ทุพพล เว็บสล็อตออนไลน์ ภาพยังคงมีบทบาทต่ำต้อยและถูกตีราคาต่ำเกินไปในอุตสาหกรรมบันเทิง ที่นี่ นักแสดงเซลมา แบลร์อธิบายว่าเหตุใดจึงถึงเวลาที่สื่อจะต้องเปลี่ยนไปสู่โลกที่ทุกคนมองว่าตัวเองเป็นตัวแทน และวิธีสร้างความเป็นเจ้าของในสื่อ
การเล่าเรื่องมีพลัง เรื่องราวสามารถกำหนดตัวตนของคุณและวิธีที่โลกมองคุณในท้ายที่สุด
ตลอดชีวิตของฉัน มีคนบอกเล่าเรื่องราวของฉัน: อาการซึมเศร้าแบบคลั่งไคล้ เมา. หมายถึง.
ในชีวิตประจำวันของฉัน “Mean Baby” ฉันเขียนเกี่ยวกับไม่เคยรู้สึกเป็นเจ้าของ ตลอดชีวิตของฉัน ฉันมักจะรู้สึกขาดการเชื่อมต่อจากร่างกาย ควบคุมไม่ได้ ราวกับว่าฉันไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของผิวของฉันเอง ฉันเรียนรู้ที่จะไม่แสดงหรือพูดเกี่ยวกับความเจ็บปวดเพราะฉันไม่ต้องการให้มันนิยามตัวฉัน และฉันไม่เข้าใจว่าความเจ็บปวดของฉันหมายถึงอะไร
ในปี 2018 ในที่สุดฉันก็สามารถบอกคนอื่นได้ว่าฉันระบุตัวตนของฉันได้อย่างไร: พิการ ฉันได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นโรคปลอกประสาทเสื่อมแข็ง (MS) และรู้ว่ามันได้โจมตีระบบประสาทส่วนกลางของฉันมาหลายปีแล้ว เมื่อโตขึ้นฉันไม่มีใครในวงการบันเทิงที่จะมองหาผู้ที่มีความทุพพลภาพหรือเปิดใจเกี่ยวกับการวินิจฉัยของพวกเขา และฉันไม่เห็นประสบการณ์ของฉันสะท้อนให้เห็นในเรื่องราวที่ถูกบอกเล่าบนหน้าจอ แม้ว่าจะเป็นเรื่องยากที่จะเรียนรู้ว่าฉันมี MS แต่อย่างน้อยตอนนี้ก็มีชื่อแล้ว หลังจากสับสนว่าฉันเป็นใครมาเป็นเวลานาน ในที่สุดฉันก็เข้าใจตัวเอง — และฉันก็เป็นส่วนหนึ่งของชุมชน ในทางใดทางหนึ่งก็ยังเป็นอิสระ
เรื่องที่เกี่ยวข้อง
วีไอพี+
The Method to Turner Networks Scripted Madness
บทสัมภาษณ์เจ้าหญิงไดอาน่า: หัวหน้า BBC ออกมาขอโทษสาธารณะต่อ Prince Charles, William และ Harry, จ่าย ‘ความเสียหายที่สำคัญ’ ให้กับอดีตพี่เลี้ยง
ฉันเริ่มคิดมากขึ้นเกี่ยวกับพลังของการเล่าเรื่องและเหตุใดการเป็นตัวแทนในสื่อจึงมีความสำคัญ ถ้าฉันได้เห็นและได้ยินจากคนที่เป็นเหมือนฉัน ฉันอาจจะไม่รู้สึกโดดเดี่ยว บางทีถ้าฉันมีตัวแทนที่หลากหลายมากขึ้นเพื่อมองหา ฉันจะได้เรียนรู้เกี่ยวกับการวินิจฉัยของตัวเองก่อนหน้านี้ (ฉันรู้สึกตกใจเมื่อรู้ว่าไอดอลคนหนึ่งของฉัน Joan Didion มี MS)
ตอนนี้ฉันรู้สึกสบายใจอย่างแท้จริงที่จะโอบรับทุกส่วนของตัวตนของฉัน รวมถึงความพิการของฉันด้วย และฉันก็ตระหนักว่าถึงเวลาแล้วที่เราจะเปลี่ยนเรื่องราวเกี่ยวกับการแสดงตัวตนของคนพิการ นี่เป็นเหตุผลหนึ่งที่ฉันเริ่มมองหางานที่Googleดำเนินการเพื่อสร้างแนวทางปฏิบัติที่ครอบคลุมในด้านการตลาด รวมกันเป็นหนึ่งด้วยค่านิยมร่วมกันและวิสัยทัศน์ที่สื่อถึงเรื่องราวของผู้พิการอย่างแท้จริง ฉันต้องการช่วยให้ส่วนที่เหลือของอุตสาหกรรมสร้างสรรค์ใช้การเรียนรู้ของ Google เพื่อสร้างโลกที่ทุกคนเป็นเจ้าของ
เรื่องราวของเรา เสียงของเรา
นับตั้งแต่การวินิจฉัยโรค ฉันโชคดีที่ได้เป็นเพื่อนสนิทกับ Andraéa LaVant ซึ่งเป็นเสียงชั้นนำในชุมชนผู้ทุพพลภาพและได้เรียนรู้มากมายจากภูมิปัญญาของเธอ หลักการสำคัญประการหนึ่งจากชุมชนผู้ทุพพลภาพที่เธอสอนฉันคือ “ไม่มีอะไรเกี่ยวกับเราหากไม่มีเรา” ใครกันที่จะสร้างความรู้สึกเป็นส่วนหนึ่งของคนพิการได้ดีกว่าเราที่เป็นของชุมชน?
ครีเอเตอร์บอกเล่าเรื่องราวของเราโดยที่เราไม่ได้มีส่วนร่วมอย่างแท้จริงเป็นเวลานานเกินไป มันไม่เคยทำงาน ประสบการณ์ของเราเป็นของเราคนเดียว นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมการดึงผู้คนและผู้เชี่ยวชาญจากชุมชนผู้ทุพพลภาพให้ได้มากที่สุดจึงเป็นสิ่งสำคัญ
การแสดงทางแยก
ในขณะที่ฉันต้องการใช้เสียงสนับสนุนชุมชนผู้ทุพพลภาพ ฉันยังเชื่ออย่างยิ่งว่าฉันไม่สามารถเป็นโฆษกเพียงคนเดียวสำหรับทุกคนที่มีความทุพพลภาพได้ ประสบการณ์ของเราเป็นของเราคนเดียว นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมการดึงผู้คนและผู้เชี่ยวชาญจากชุมชนให้ได้มากที่สุดจึงเป็นสิ่งสำคัญ
นอกจาก Andraéa และทีมของเธอแล้ว Google ยังได้ทำงานร่วมกับ Disability:IN, GLAAD, Geena Davis Institute on Gender in Media, AdCouncil, Cannes Lions และองค์กรอื่นๆ ทั่วโลกเพื่อสร้าง All In ซึ่งเป็นชุดเครื่องมือที่ช่วยสร้างความครอบคลุมและเข้าถึงได้มากขึ้น สื่อ
ความร่วมมือระดับนี้สร้างพื้นที่สำหรับผู้พิการมากกว่า 1 พันล้านคนทั่วโลก นอกจากนี้ยังรับทราบด้วยว่าแต่ละคนมีภูมิหลังและสถานการณ์ที่แตกต่างกัน ความทุพพลภาพของฉันเป็นเพียงตัวตนเดียว และประสบการณ์ของฉันก็เป็นเช่นนั้น – ประสบการณ์ของคนๆ หนึ่ง ความทุพพลภาพจะเกิดขึ้นกับทุกคนในบางช่วงของชีวิต ไม่ว่าจะเป็นถาวร ชั่วคราว มองเห็นได้ มองไม่เห็น หรือเกี่ยวข้องกับอายุ การเป็นเว็บสล็อต
